Şöyle bir öykü var;
Hamile bir kadının karnında iki bebek konuşuyor, biri imanlı diğeri ise imanlı değil. Biri diğerine soruyor: "Sen doğumdan sonraki hayata inanıyor musun?"
İmanlı: "Tabi ki, doğumdan sonra bir hayat olduğunu herkes biliyor. Biz buradayız çünkü ileride (doğumdan sonra) olacaklara hazır olmalıyız."
İmanlı olmayan: "Bunların hepsi saçmalık! Doğumdan sonra hayat falan yok!.. Yani doğumdan sonraki hayatı düşünebiliyor musun? Nasıl bir hayat olabilir ki?"
İmanlı: "Her şeyi tam ayrıntıları ile bilmiyorum ama orada ışık, sevinç olacak. Mesela kendi ağzımızla yemek yiyebileceğiz."
İmanlı olmayan: "Bu çok komik! Bizim kendi göbek bağımız var, onun sayesinde besleniyoruz ve oradan hiç kimse geri gelmedi! Doğumdan sonra hayat bitiyor!"
İmanlı: "Hayır! Ben doğumdan sonraki hayatın tam olarak nasıl olduğunu bilmiyorum ama şunu biliyorum ki, doğumdan sonra anneyi göreceğiz ve o bizimle ilgilenecek."
İmanlı olmayan: "Anneyi mi? Sen anneye mi inanıyorsun? Nerede o?"
İmanlı: "O her yerde, o bizim etrafımızda, onun sayesinde biz yaşıyoruz. Onsuz biz hiçiz!"
İmanlı olmayan: "Tam bir saçmalık! Ben anne falan görmedim, belli ki yok!"
İmanlı: "Ben buna katılmıyorum! Çünkü etrafta sessizlik olduğunda onun sesini duyabiliriz ve bizi okşadığını hissedebiliriz. Ben inanıyorum ki bizim gerçek hayatımız doğumdan sonra başlayacak!"
- Ya sen, inanıyor musun?
