Yaratıcılık,  var olandan özgürleşerek, var olmayanı oluşturabilme,  beklenti sınırlarını aşabilme eylemidir.
 
İnsanlar bir gün Tanrı katına çıkmışlar.  “Artık sana ihtiyaç kalmadı ey Tanrı!” demişler. “Biz insan bile yapabiliyoruz.”  “Öyle mi?” demiş Tanrı. “Yapın da görelim.” İnsanlardan biri eğilip yerden bir avuç toprak almış. Tanrı “Hoop bir dakika!” demiş. “Kendi toprağınızdan, kendi toprağınızdan…” (İzgören, 2004).

 

Bu anektod, yaratma eyleminin paradokslarını ve insansal sınırlarını göstermesi açısından çarpıcıdır... Burada kendi toprağımız, spontanlığımızdır. Bunu yakalayabilmek, temeldeki sınırlayıcı varsayımları ortadan kaldırmayı gerektirir. Bu örnekte, simgesel düzeyde, “insan Tanrı’nın toprağından yapılır” varsayımı spontanlığın önüne engel olarak çıkmış ve yaratıcılık da bu engele çarpmıştır!
 
Rollo May şöyle demektedir: “Geçmişte öğrendiklerimize sıkı sıkıya bağlıysak, yeni unsurun bilincimizde ortaya çıkmasına asla izin vermeyiz. İçimizde, bir başka düzeyde varolmakta olan bir bilgi vardır. Onun dışarı sızabilmesi için biraz gevşemeye ihtiyaç vardır. Einstein bir arkadaşına, “Neden en iyi fikirler sabahları aklıma tıraş olurken geliyor?” diye sorar. Arkadaşının yanıtı şöyledir: “Alışılmadık fikirlerin ortaya çıkması için iç kontrollerin gevşemesi gerekir.”