Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-”Gel seni camiye götüreyim” dedim. “Bugün cuma biliyorsun”
-”Sende benim camiye gitmediğimi biliyorsun” dedi.
-”Biliyorum ama sebebini gerçekten merak ediyorum”
-”Ne bileyim, olmuyor işte. Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri cıkar diye endişe ediyorum” dedi.

 

Gayri ihtiyari gülmeye başladım.
-”Herhalde şaka yapıyorsun. Bunun icin cami terk edilir mi?"
-”Ciddi söylüyorum. Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin.” dedi.

Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri; mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-”Peki” dedim. “Hayatında hiç camiye gitmedin mi?”
-”Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim. Hem o yaşlarda dizlerimin aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.”

Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti. Daha sonra tokalaşıp ayrıldık.

 

Onunla konuşmamızdan iki ay sonra; kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve yine yeşiller vardı üzerinde.

 

Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-“Hani camiye gelmiyecektin?” dedim
Hiç sesini çıkartmadı.

 

Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu...