Hoş geldiniz!

Yıllar öncesinin defterinden düşmüş notları okurken, içimdeki çocuğun hiç büyümediğini fark ettim. O hâlâ, bağımsızlık ile güvenlik arasındaki o hassas çizgide, bir ayağı fırtınada, diğeri sığınakta bir ergen.

Bu bir iç çatışma değil de, daha çok bitmek bilmeyen bir pazarlık aslında. Bir yanım, "haydi, dünyayı keşfet!" diye tuttururken, öteki yanım, "aman, sakın risk alma," diye fısıldayıp duruyor. Biri kuralları hiçe saymak, sınırları zorlamak isterken, diğeri o kuralların güvenli çerçevesine sığınmayı arzuluyor. Sorumluluk alan tarafım kendini "büyümüş" hissederken, sorumsuzluğun tadını çıkaran tarafım, "daha değil," diye mırıldanıveriyor.

Ve ben... işte o tam ortada durup bu pazarlığı izleyen, bazen şaşıran, bazen gülen, bazen de "ya pes!" diyen yetişkinim. Büyümek, sanırım içindeki o asi ve ürkek çocuğu yok saymak değil de, onunla aynı evde uyum içinde yaşamayı öğrenmektir. Onun itirazlarını ciddiye almak, bazen ona söz geçirmek, bazen de onunla birlikte sersemlikler yapmak. Belki de gerçek olgunluk, bu iki tarafın birbirini tamamen ezmediği bir yaşam kurmakta yatıyordur.