11 Kasım sabahı dünyaya açmışım o güzel gözlerimi. Herşeyden uzak, tertemiz duygularla, bembeyaz bir defterle gelmişim. Tabi o zamanlar minik, yanakları sıkılasıca bir bebektim. Şu an ki yaşımı görebileceğimi nereden bilecektim! Ama hatırlıyorum... Yaşımın 12'yi vurduğu yıllarda, “Keşke 20 olsamda delikanlı, genç olsam, askere gitsem” derdim. Al sana yaş! İstediğinin fazlası! Oldukta noldu yani! Bir yandan defter kararırken, bir yandan da umutsuzluklar, çaresizlikler, sıkıntılar peşimizi bırakmadı. Büyüklerimden dinlediğim nasihatlerde ise bu umutsuzlukların, çaresizliklerin seni ölüme kadar götüreceğidir. Neyse bizde hemen öldürdük kendimizi...

 İşte hayatın acımasızlığa mücadele ettiğim en büyük dönemde olduğumu düşünüyorum. Doğdum ama niye? Neden ben geldim dünyaya? gibi soruları düşünüyorum. Cevaplarını bildiğim halde. Konuyu sapıttırmadan kapanışı yapmak istiyorum.

 Evet doğdum. İyiki varım. Kendimi, ailemi ve beni seven herkesi seviyorum. Mutluyum, huzurlu ve keyifliyim. Ah bide kriz şu zamanıma denk gelmeseydi daha bir güzel olacaktı. Neyse Benim bu mutluluğumu paylaşan herkeze ama herkeze teşekkürlerimi ve sevgilerimi sunuyorum. İyi ki varım değil mi?